Prof. Jakub Lewicki, Mazowiecki Wojewódzki Konserwator Zabytków wpisał do rejestru zabytków nieruchomych województwa mazowieckiego historyczny układ urbanistyczny i zespół budowlany Osiedla Muranów Południowy położony w Warszawie – leżący na terenie dzielnic: Śródmieścia i Woli, w granicach określonych przebiegiem ulic: aleja „Solidarności”, ulica Generała Władysława Andersa, ulica Nowolipie, ulica Ludwika Zamenhofa, ulica Dzielna, ulica Józefa Bellottiego, ulica Wolność, ulica Żytnia, ulica Żelazna (do skrzyżowania z aleją „Solidarności”).
Postępowanie objęło układ urbanistyczny Osiedla Muranów Południowy oraz zespół budowlany współtworzący to założenie. Osiedle ostało wzniesione w latach 1949 – 1956 jako południowa część ówczesnej śródmiejskiej dzielnicy mieszkaniowej. W 1948 r. Zakład Osiedli Robotniczych (ZOR) powierzył realizację projektu prof. arch. Bohdanowi Lachertowi. W projekcie Muranowa Południowego uczestniczył ponadto zespół XI Pracowni Zakładów Osiedli Robotniczych – złożony z asystentów, techników i studentów. Prace realizowało Przedsiębiorstwo Budowy Osiedli Robotniczych (BOR) Muranów. Materiałów budowlanych po 1950 r. dostarczał Kombinat Muranów. Zespołem rzeźbiarskim kierował rektor ASP w Warszawie Franciszek Strynkiewicz.
Ze względu na lokalizację powstającego osiedla, pokrywającą się w części z obszarem Getta Warszawskiego, które zostało zrównane z ziemią 16 maja 1943 roku, teren pokryty był 3 metrową warstwą gruzów. Obszar wyznaczony pod nową zabudowę stanowił wyzwanie dla projektantów – nie dawał punktu zaczepienia architektonicznego, ale w związku z tym pozostawiał swobodę projektu. Jedynym odnośnikiem w planowaniu była zachowana infrastruktura podziemna oraz budowana Trasa W-Z i N-S. Osiedle Muranów Południowy jednak w znacznej części odtwarza przebieg ulic dawnej dzielnicy Północnej, wyznaczonych na podstawie zachowanej podziemnej infrastruktury.
Celem wznoszonego osiedla było połączenie aspektów praktycznych i ideowych. W architekturze i planowaniu wprowadzono modernistyczne rozwiązania. Osiedle wznoszono dla 40 tysięcy robotników, o standardzie niedostępnym dla nich przed wojną. Ponadto Muranów, wzniesiony na gruzach getta, był pomyślany jako miejsce pamięci – symboliczne „osiedle pomnik”. Zabudowania były wznoszone na nasypach gruzowych tworzących układy tarasowe. Ponadto gruz wykorzystano jako materiał budowlany.
Osiedle Muranów Południowy było pierwszym wznoszonym osiedlem mieszkaniowym na obszarze Muranowa, do dziś zachowało swoje oryginalne założenie urbanistyczne z czytelnymi granicami. Tworzą go budynki mieszkalne – klatkowce, punktowce, galeriowce, wieżowce oraz użyteczności publicznej. Na terenie osiedla znajduje się 88 klatkowców-bloków. Punktowce wzniesiono w latach 1949-1950. Na terenie osiedla znajduje się 27 bloków o trzech i czterech kondygnacjach Galeriowce wzniesiono w latach 1949-1950. Na terenie osiedla znajduje się 11 bloków wzniesionych w tym wariancie, w opracowaniu typowym i indywidualnym. Wieżowce wzniesiono w latach 1953-1955. Pomiędzy zabudową mieszkalną wzniesiono budynki użyteczności publicznej: szkoły, przedszkola, żłobki, kino. Są to budynki murowane, podpiwniczone, jedno i dwu kondygnacyjne o regularnym planie, o bogatym opracowaniu elewacji.
Powyższy układ funkcjonalno-przestrzenny układu urbanistycznego osiedla jest czytelny – zachowały się oryginalne ciągi komunikacji poziomej (jedynie pierwotny trakt przy Pałacu Mostowskich został wtórnie odgrodzony i przekształcony w parking). Ponadto w pełni czytelny jest układ zieleni komponowanej skwerów, zieleńców, szpalerów ulicznych.
Wartości historyczne przedmiotowego osiedla wynikają z faktu, iż zostało ono wzniesione w miejscu zburzonego getta warszawskiego. Nowa zabudowa – budynki z gruzobetonu, postawione na uporządkowanych hałdach gruzu, które zostały wykorzystane jako podłoże skarp i tarasowego układu terenu – stanowią „Osiedle – Pomnik” i miejsce pamięci o tragedii Holokaustu. Osiedle jest zarazem miejscem codziennego życia nowych mieszkańców. Wartością historyczną jest także związek z projektantem założenia – Bohdanem Lachertem – oraz ponadczasowość jego koncepcji i projektu urbanistyczno-budowlanego. Muranów Południowy był osiedlem eksperymentalnym i dokumentuje rozwój polskiej architektury drugiej poł. XX w.
Wartości artystyczne, zarówno założenia urbanistycznego, jak i zespołu budowlanego Osiedla Muranów-Południowy, wynikają z połączenia stylowego socrealizmu z modernistycznym funkcjonalizmem. Osiedle cechuje się niepowtarzalną koncepcją przestrzenną „miasta-ogrodu”. Elementy modernistyczne przejawiają się w rozplanowaniu luźnej zabudowy, odseparowanej od ulic i uzupełnionej zielenią, zaprojektowanymi ciągami komunikacyjnymi i osiami widokowo-kompozycyjnymi, kameralnością wewnętrznych podwórek oraz wewnętrznymi przejściami między budynkami stojącymi na skarpach. Socrealizm przejawia się w m.in. w monumentalizmie oraz historyzujący kostium Ponadto wartości artystyczne reprezentowane są przez stylizowane, powtarzalne detale architektoniczne czy dekoracje wykonane w technice sgraffito. Charakterystyczna dla całego zespołu budowlanego jest jednorodność stylistyczna i powtarzające się budownictwo utworzone przez punktowce, klatkowce, galeriowce.
Wartości naukowe wynikają z faktu, iż podczas budowy Muranowa zostały wdrożone nowe technologie takie jak gruzobetonowe pustaki, prefabrykowany detal rzeźbiarski, fluatowanie murów oraz nowe metody budowania, obejmujące metodę potokową oraz domy- szybkościowce. Ta pionierska realizacja na stałe wpisała się w rozwój architektury drugiej poł. XX w. i jest świadectwem m.in. zastosowania ówczesnych wizji urbanistycznych oraz powojennych technologii.
